Kinderen zijn hier tevreden met wat ze hebben. Ze klagen nooit.

Je kunt de kinderen hier makkelijk heel blij maken met bijvoorbeeld een simpel potlood.

Ik pakte het groots aan en doneerde 250 kilo aan schoolmateriaal aan Yayasan Bukit Lawang Trust.

Hoe het begon

Vanaf het moment dat ik wist dat ik graag voor langere tijd naar Indonesië wilde en Bukit Lawang Trust leerde kennen, rees het idee om niet met lege handen te komen. Het idee om geld in te zamelen en daarvoor mijn werkplek OBS Da Vinci Arnhem in Nederland te gebruiken kwam al snel in me op.

In een eerder artikel (Project Indonesië) heb ik uitgebreid verteld over het project wat ik op mijn basisschool heb opgestart. Kort samengevat: van kosteloos materiaal is er een aantal weken door alle kinderen geknutseld en geklust om mooie, bruikbare spullen te maken. Die spullen hebben we verkocht op een uurtje Indonesische markt.

Inkopen & Inpakken

Met het geld dat ik dankzij het project heb ingezameld, ben ik inkopen gaan doen. Omdat het veel meer was dan ik had durven hopen (1335 euro!), was het nog best lastig om alles goed en wel te spenderen. Ga maar eens naar de Action om stiften, lijm, kleurplotloden, verf enz te halen voor een hele school. Veel verder dan daaraan 400 euro uitgeven kwam ik niet. Gelukkig heeft Bukit Lawang Trust een wishlist waar ook een aantal duurdere dingen opstonden. Bijvoorbeeld First Aid spullen, sport en spelmateriaal en kantoorapparaten. Toen ik daar aan begon ging het uitgeven een stuk harder 😉

Een apart bedankje is hier zeker op z’n plek aan Rivers International School Arnhem . Zij hebben Engelse boeken en projectlesmateriaal geschonken. Super fijn! En wie ik absoluut niet mag vergeten en speciaal wil bedanken is één jongen uit mijn groep 6: Joussef. Hij heeft een heleboel van zijn LEGO geschonken!

Het inpakken was ook een hele klus. Het moest natuurlijk langdurig reisproof zijn. Dit heeft me heel wat avonduurtjes gekost…

Transport

Om het transport te kunnen bekostigen, ben ik op zoek gegaan naar een sponsor. Via één van mijn beste vrienden kwam ik bij Stichting helpt jongeren. Zij hebben de rekening betaald om alles naar Indonesië over te krijgen. Echt ontzettend bedankt nogmaals hiervoor! Zonder jullie was dit alles onmogelijk geweest.
Het bedrijf World Wide Baggage Services heeft het transport geregeld. Het werd netjes bij mij thuis opgehaald, gratis gestald in een warenhuis tot ik het sein gaf dat het over kon komen en toen is het per vliegtuig naar Medan verzonden.

Het drama van Medan…

Alles liep gesmeerd tot aan het punt dat ik de mail kreeg dat mijn pakket was aangekomen en ik de contactpersoon in Medan had gebeld om een afspraak te maken om het pakket op te komen halen. Het kon niet in het weekend dus was maandag de eerste dag dat ik die hele reis van 5 uur kon maken. Ik hoefde alleen mijn paspoort en de Airwaybill mee te nemen en aan de dounane uit te leggen waarvoor het pakket is zodat zij hem vrij konden geven. Prima.

Een auto en diver geregeld en ’s ochtends vroeg vertrokken zodat ik er rond 11.00 uur was. Maar nadat ik door alle security heen was en met mijn contactpersoon alles had doorgesproken, was het lunchtijd dus moest ik anderhalf uur wachten…

Toen ik eindelijk in het kantoor van de douane was, begon de ellende van het tot in den treure overhoren in gebrekkig Engels. Zij deden hun best om Engels te praten en ik probeerde in mijn beste Bahasa Indonesia uit te leggen hoe het zat. Iedere keer kwam er iemand vragen stellen, verdween weer, ik wachten, en vervolgens kwam er iemand anders dezelfde vragen stellen.

Na 2 uur lang overhoren wilden ze iemand spreken en bewijs zien dat ik daadwerkelijk in The Trust werkzaam ben enz. Ook goed: Op Facebook foto’s laten zien en ze laten bellen met Tri (de local assistent teacher). Ze vroegen haar een sponsorbrief op stel en sprong te mailen als bewijs. Gedaan.

Rond 16.00 uur waren we nog niks opgeschoten, werd ik ongeduldig en had ik honger. De mensen op kantoor geloofden me wel (zeiden ze) maar gaven aan dat er een probleem was: aangezien het een grote donatie betrof van meer dan 500 euro aan waarde, en míjn naam boven het adres van Yayasan Trust stond, kon het officieel gezien nu geen donatie zijn. Ik legde uit dat ik een naam op moest geven bij het verzenden van de spullen. Maar nee, de Airwaybill moest veranderd worden. Mijn naam moest er af. Maar omdat het ondertussen al sluitingstijd van het kantoor was, moest ik de volgende dag maar terugkomen…! Alsof dat zo makkelijk gaat en niets kost!?!

Wel kreeg ik lekkere cake omdat ik aangaf dat ik hongerig was.

Er zat niks anders op: ik ging met lege handen terug.

Ik ga de rest van dit drama verhaal een beetje inkorten.
De rest van de week wilden ze iedere dag(!) iets nieuws voordat ze het vrij konden geven: een brief, aanpassing of document. Ze vroegen om onmogelijke dingen waarvoor wij naar Jakarta zouden moeten, het hoofd van het dorp is erbij gehaald en je kan het zo gek niet verzinnen!!!
Tussen neus en lippen door lieten ze me weten dat voor iedere dag dat mijn pakket in de opslag lag ik 600.000 Indonesische Roepia moest betalen: dat is 38 euro per dag!!! En als ik de documenten niet kon regelen zou ik een boete van 50 miljoen IDR moeten betalen – meer dan 3000 euro!!!
Dit was dus bureaucratie en corruptie ten top!!
Deze week was ik heel slecht gehumeurd en was ik echt heel boos en verdrietig. Vermoeiend was ook de onzekerheid en het was lastig qua planning: iedere dag een car en driver onhold en qua werkverdeling in The Trust.

Komt er dan nooit een einde aan?!

Op vrijdagmiddag lieten ze ons weten dat we zaterdagochtend om 09.00 uur op het douanekantoor moesten zijn. (Nu kon het ineens wel op zaterdag!) Tri was ondertussen de gene die alles regelde en moest mee. We maakten er een girls uitje van en vroegen Fitri en Eta ook mee. We stonden om 04.00 uur op en waren netjes op tijd. Een half uur later had Tri de handtekening en konden we de spullen ophalen. DACHTEN WE…

Eta en Tri gingen samen de opslag binnen en ik wachtte met Fitri en de driver in de auto. Na een uur begon ik ongedurig te raken. Tri belde en zei: “Anna, er is een probleem. Er staat op de paklijst dat er alcohol in zit. Klopt dat?”. “Ja, er zit een fles Jenever in voor de medewerkers van de Trust omdat ze altijd vragen om iets speciaals uit het land waar je vandaan komt”. Maar omdat de donatie voor een school bedoeld was, kon er toch echt geen alcohol inzitten. En dus geloofden ze ons hele verhaal niet meer en moesten Tri en Eta alle 20 dozen open maken zodat ze alles konden bekijken. En dat terwijl ze die paklijst al die tijd al hadden!!!

Uiteindelijk hebben Eta en Tri alle dozen 6 keer open moeten en maken en weer dicht. En wij hebben vijf uur lang gewacht in de auto!!! En dat allemaal op een lege maag…

De conclusie van het verhaal was dat de alcohol eruit gehaald is. We kregen voor de rest alles mee, máár Tri moest zich die maandag wel gaan melden op hoofdkantoor buiten Medan om de donatie te verantwoorden…

Met de hele auto en het dak volgeladen was eten ons eerste doel. En daarna hebben we geshopt in een moderne supermarkt en een ijsje gegeten!

Zo grappig als ik de rechterfoto bekijk en zie dat ik als kleintje veruit de grootste ben, haha!

Positief

Eindelijk eindelijk eindelijk kon ik alles uitpakken en iedereen blij maken.

Omdat er iedere dag kinderen uit een ander dorpje komen, hebben we iedere dag een foto en filmpje gemaakt. De geluiden die hoorbaar waren bij het zien van alle spullen waren vooral: “Wow! Yeah! Cool! Ahhhh!” enzovoorts 🙂

Die week had ik als volunteer activity spelen met de Lego en puzzels en spelletjes uit de donatie. Ze waren heel enthousiast en serieus aan het spelen! Heerlijk om te zien. De Lego is veruit favoriet. In de week daarna was het eerste wat de kinderen vroegen of ze vandaag weer met de Lego mochten spelen, haha! En als ik de Lego niet opruim, maar de bakken in het klaslokaal laat staan, hebben ze weinig aandacht voor de les!

Dus aan iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan deze grootste materiële donatie ooit aan Yayasan Bukit Lawang Trust: DANKJEWEL!!!