Thuis komen na een vakantie, blij zijn je vrienden weer te zien, de omgeving in je opsnuiven en denken: Yes! This is it! Dat allemaal plus tóch een klein beetje zenuwen voelde ik toen ik Bukit Lawang weer terug zag.

Het zou allemaal heel anders zijn dan alle andere keren dat ik hier mijn tijd doorgebracht had. Ook al voelde het als leven hier, het was altijd een vakantie.

Deze keer voelde ik meteen dat dit echt wel serieus zou gaan worden. Ik ga hier werken en écht leven, vijf maanden lang.

Onderweg – Palmolie…!

Vanaf het vliegveld in Medan naar Bukit Lawang rijden duurt tussen de vier en zes uur lang. Het is afhankelijk van de drukte. De afstand is helemaal niet groot: 85 kilometer. Maar het verkeer is één grote chaos in de drukke steden zoals Medan en Binjai waar je dwars door heen moet. Als het dan eindelijk rustiger wordt, heb je te maken met koeien op de weg, gaten en stenen.

Om over een minder leuk item te beginnen: hoe dichter je bij de jungle komt, hoe meer palmolieplantages je ziet. De palmolie-industrie neemt hier niet alleen de (beschermde!) junglegrond over, maar beïnvloed het leven van mens en dier ernstig. In eerste instantie is het vooral voor de dieren enorm bedreigend. Hun leefgebied wordt steeds kleiner en ze worden een steeds makkelijkere prooi voor jagers en stropers. De Orang-oetan bijvoorbeeld is hierdoor een ernstig bedreigde diersoort.

De (arme) mensen/boeren hier worden gedwongen of omgekocht om op de palmolieplantages te werken. Ze hebben vaak geen andere keus: als je rubber niks meer oplevert door de palmolie en iemand biedt je een zak met geld en bijvoorbeeld healtcare in ruil voor het (harde!) werken op de plantage – wat zou jij doen?!

Voor het klimaat is het ook nog eens heel slecht. De machines die de bossen kappen zorgen voor een enorme CO2 uitstoot en dragen dus bij aan het opwarmen van de aarde. Het tast de zoetwatervoorraad aan, veroorzaakt bodemerosie en vervuilt de lucht door het gebruik van giftige stoffen die in Europa al lang verboden zijn!

Van al deze gevolgen zijn de lokale mensen helemaal niet op de hoogte…
Bovenop al die problemen, komt de stijgende vraag naar palmolie… Daar kunnen WIJ als consumenten iets aan doen! Koop minder producten waar palmolie in zit en check de keurmerken!

Bukit Lawang Trust

Het gebouw waar ik woon en werk, is neergezet door een Britse vrouw na de tsunami in 2003. Na deze grote ramp die heel Bukit Lawang wegvaagde, waren veel mensen dakloos en konden ze onder andere hier tijdelijk wonen. Het hele dorp moest opnieuw opgebouwd worden. Na een aantal jaar was Bukit Lawang Trust niet meer nodig om mensen op te vangen. Het werd een soort buurthuis waar allerlei projecten om de leefomgeving te verbeteren werden gestart. Hieruit vloeiden de gratis English and conservation lessons voort.

First things first

In de eerste week regelde ik meteen een scooter want die heb je gewoon nodig hier. Een paar vrienden namen die taak op zich zodat ik niet opgelicht zou worden. Dat hebben ze goed gedaan! Iedereen is jaloers op mijn mooie scooter en zeker voor de goede prijs! Ze noemen het een citybike omdat alles er nog op zit en werkt. (Hier rijden ze op dingen rond die amper nog herkenbaar zijn als scooter: ‘junglebikes’.)

Een dag in Bukit Lawang Trust

Op maandagochtend beginnen we altijd met het plannen en voorbereiden van de week. Iedere dag in de ochtend is er een Playgroup (peuters) en Kindergarten (kleuterklas). Zij krijgen drie dagen per week les van drie local teachers en twee dagen per week geven the volunteers (ik dus) Engelse les en een volunteer activity. Dat laatste kan van alles zijn: knutselen, zingen, dansen, sport en spel, drama enz. Op de dagen dat ik geen les hoef te geven aan de kleuters doe ik allerlei andere taken en klussen in en rondom het gebouw.
We lunchen altijd samen en altijd lekker. Fitri kookt altijd de lekkerste Indonesische gerechten! Daar krijg ik nooit genoeg van!

Na de lunch komt iedere dag uit een ander dorpje een groep kinderen voor de Engelse les en een volunteer activity. De kinderen kunnen gratis in een busje stappen als ze zin hebben. Voor ons is het iedere dag een verrassing hoeveel kinderen er komen. Soms zijn het er maar 12 en soms wel 60! De leeftijd- niveauverschillen zijn heel groot. Flexibiliteit is hier dus een understatement.
We geven per week iedere dag dezelfde Engelse les aan een andere groep kinderen met hier en daar de nodige aanpassingen al dan niet ter plekke bedacht. Het is altijd thematisch en er is weinig sprake van een opbouw aangezien sommige kinderen al jaren komen en andere er voor het eerst zijn.
Tijdens de lessen is er altijd een local assistent teacher (Tri, Eta en/of Fitri) aanwezig om te helpen met vertalen indien nodig.

Tussendoor neem ik de tijd voor een workout op het dakterras of om aan mijn website te werken (wat aardig wat tijd in beslag neemt!).

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als de dag om 17.00 uur eindigt, wordt er gekletst en gelachen of doet ieder zijn eigen ding. Ik ‘moet’ altijd de keuze maken of ik met Eta, Fitri, Tri en de andere vrijwilligers iets leuks ga doen of met mijn vrienden in Bukit Lawang. Er is altijd wel iets leuks te doen! Heel af en toe kies ik voor mezelf en neem ik een avondje rust om aan mijn website te werken of te lezen.

Lesgeven

Met de kleuters is alles heel playfull. De lessen zijn echt basic Engels zoals tellen tot 10, de kleuren, de vormen enz. We zingen veel simpele Engelse kinderliedjes en we doen veel spelletjes waarbij ze Engelse woorden leren gebruiken.

Op deze foto zijn ze braaf aan het wachten tot de juf hun naam noemt om naar huis te mogen.

Het lesgeven in de middag is veel diverser en leren ze veel meer zinnen en woorden bij veel verschillende thema’s en onderwerpen. Omdat ik op dit moment de enige vrijwilliger ben voor de Engelse lessen, geef ik dus alle dagen aan alle kinderen les. Ik vind dat alleen maar heel erg leuk om te doen omdat ik dan alle kinderen goed leer kennen en dus ook beter mijn lessen kan voorbereiden.

Wat ik tot nu toe het allerleukste vind, is dit: ALLES is mogelijk! Als ik zin heb om over een bepaald onderwerp les te geven of om een bepaalde activiteit te doen, of spontaan een leuk idee heb: het KAN gewoon. De belangrijkste doelen hier zijn dat de kinderen uiteraard Engels kunnen leren voor een betere toekomst (toerisme) én plezier hebben in leren. We geven altijd en alleen maar interactieve lessen. Dit is voor hun het tegenovergestelde van wat ze gewend zijn. Op de basisschool hier worden ze praktisch gedrild en leren ze alleen lezen, rekenen en schrijven op de meest saaie manier die je maar kunt bedenken.

Eén keer in de drie weken zijn er speciale lessen en activiteiten rondom natuurbescherming. Soms organiseren we jungle-trekkings, soms gaan we naar Erna’s farm waar ze leren over traditionele planten, kruiden enz. en soms doen we ‘rubbish picking’. Zo gingen we laatst naar een dorp verderop: Kendit. We gingen in jungle-style wat betekent: op het dak van het busje zitten mét muziek. Op de foto hieronder zie je hoe de kinderen dat ook altijd doen…

Dat was lol en af en toe een beetje pijnlijk door de gaten in de weg 😉

The kids did a really good job! They take it very serious! Me and Eta had a lot of fun 🙂

Omdat Eta’s familie vlakbij Kendit woont, nam ze ons als verrassing mee en ontmoetten we haar familie. Het voelde heel gastvrij – zoals altijd hier – en uiteraard kregen we heerlijke zoete lekkernijen en avondeten.

Teaching at Bobi’s place

Naast lesgeven in Yayasan Trust, geef ik één of twee avonden per week Engelse les aan een groepje volwassen mannen. Zij werken bij SUMECO (SUMatra ECOproject) wat een organisatie is die reptielen, primaten en roofvogels redt. Ik ben gevraagd via vrienden van mij die daar ook werken of ik de mannen basic Engels kan leren.  

Mijn eerste avond in Bukit Lawang was ik ook hier. SUMECO is op dit moment bij de oprichter thuis: Bobi. Heel zijn hart heeft hij op de dieren en natuurbehoud gericht. Hij is een slangenexpert en toevallig hadden ze eerder die week een gele python uit gevangenschap gered. Wat een mooi beest!

Er zijn altijd dieren aanwezig. Ik geniet er altijd van om al die bijzondere dieren van dichtbij te kunnen zien voordat ze worden vrijgelaten. Eén dier is echter heel speciaal voor iedereen daar. Het is een klein uiltje die Bobi heeft gered als uilskuiken en heeft groot gebracht. Ze is vrij om gaan en staan waar ze wil, maar komt dagelijks even langs om even hallo te zeggen of om te spelen of zelfs knuffelen! Ze herkent echt de mensen die er altijd zijn en heeft een speciale band met Bobi. Van mij wilde ze eerst niks weten, maar op een avond kwam ze ineens naast me zitten en mocht ik haar aaien. voor ik het wist had ik een uiltje op mijn schoot!

Jullie gaan vast nog meer lezen de komende tijd over deze fantastische plek en organisatie!

Vrije tijd

Natuurlijk heb ik ook vrije tijd die hier heel makkelijk in te vullen is met zo veel leuke opties. Zo ben ik het eerste weekend met Joe, Lily, Daniel en Alex naar Batu Katak gereden op de scooter om te zwemmen bij een waterval.

Het meest toffe aan deze waterval was dat je er echt in kon. Dus door de waterval heen en dan zat je in een soort mini-grot. Het was wel een hele struggle om erin te komen, maar als je er dan eindelijk in zat, was dat zeker de moeite waard.

Vaak is het chillen bij de rivier in Bukit Lawang de snelste en beste optie voor een goede ontspanning en gezelligheid. Daar ben ik dan ook vaak te vinden.

---

Een hobby van de mensen in Bukit Lawang is om zoveel mogelijk stenen proberen op te stapelen. Dat werkt heel rustgevend eigenlijk 😉

Op deze dag was ik samen met Edi en Ingan. Ik ken beide jongens al meer dan drie jaar lang en ze zijn goede vrienden geworden.

Soms na het werk of in het weekend lopen we een stuk verder langs de rivier de jungle in. Dan nemen we vaak een ‘tube’ mee om terug te raften na bijvoorbeeld een barbecue met verse vis en fruit. Op de foto’s hieronder zie je één van de goed gelukte barbecues met Ingan en Jeri (ook één van mijn beste vrienden hier) en twee toeristen Andi en Latitia. Het is ongelofelijk hoe de jungleboys met bijna niets een feestmaal weten te bereiden!

Om bij het thema eten te blijven: soms word ik bij locals thuis uitgenodigd om samen te koken en te eten. Dat soort kansen sla ik nooit af! Er is één vrouw genaamd Rosa die ik ook al drie jaar ken en waar ik regelmatig een praatje mee maak. Ze vroeg me wat ik wilde leren koken en zo maakten we sambal tempé en chop choi. Jammie jammie hoor! Gezellig met twee van haar kinderen aten we alles op.

Er is nog iets wat ik altijd leuk vind om te doen na het werken: soms houden we een girlsnight. Dan hangen en chillen we in de library en zingen keihard mee met liedjes op YouTube.

To slot zijn de zaterdagavonden altijd leuk omdat er dan gelegenheid is om te dansen. Op zaterdagavond wordt er meerdere plaatsen live-muziek gespeeld en vaak eindigt dat in dansende, vrolijke mensen!

Ik heb zo veel zin om jullie meer te vertellen en te laten zien!!! Voor nu is het genoeg en sluit ik af. Tot snel!

P.S. Mochten jullie meer willen zien van mij in de Trust en het lesgeven, volg ons dan via Facebook Trust Pictures of op Instagram via bukitlawangtrust.