Mijn dagen in Australië waren geteld en daarmee kwam een eind aan mijn vakantie…

De laatste dagen in Australië bracht ik opnieuw bij en met mijn nichtje door. Samen een dagje Melbourne was de afsluiter.

Maar voordat ik verder ga moet ik waarschuwen: dit bericht bevat afbeeldingen van een Huntsman Spider. Dus Lotte de Jonge, misschien samen met iemand kijken?!… 😉

Overdag moest mijn nichtje werken en hield ik me vooral bezig met foto’s en filmpjes selecteren, de was doen, lezen en reisinformatie opzoeken over Maleisië. Dat laatste omdat ik daar heen moest om een visum (tijdelijke verblijfsvergunning) aan te vragen voor Indonesië. Vanuit of in Nederland was dit onmogelijk en in Penang (Maleisië) zou dit het makkelijkst en snelt gaan.

Zodra mijn nichtje klaar was met werken, begon het praten, haha! We konden echt uren praten over van alles en nog wat (geen koetjes en kalfjes) en vergaten ’s avonds dikwijls de tijd. Eén avond hebben we in een schattig dorpje verderop een overheerlijke pizza gegeten in een sfeervol restaurantje.

Mijn nichtje had het vanaf het begin af aan al erover dat er zo vaak een Huntsman Spider in huis zat ’s avonds. Vooral na een warme dag (en geloof me, het was daar iedere dag heel warm). Maar toevallig in de dagen dat ik er was, zagen we er geen.

Nu moeten jullie weten dat de Huntsman Spider tot wel 30 centimeter groot kan worden, enorm snel is én mega ver kan springen. Kortom: die wilde ik graag wel eens zien!
Terug naar de pizza. Toen we thuis kwamen en het licht aan deden, zat er braaf een Huntsman Spider bij mijn slaapkamerdeur te wachten.

Deze was zeker wel zo’n 15 centimeter groot. Hij paste niet eens onder een grote mok of kom. We moesten een pan gebruiken om hem te vangen en buiten vrij te laten. Best lastig want ze rennen hard en springen inderdaad ver kan ik je nu vertellen. Gelukkig zijn ze voor mensen ongevaarlijk.

De omgeving waar mijn nichtje woont en werkt, zit echt vol met prachtige dieren. Zo werd ik ’s ochtends gewekt door het vrolijke gekwetter van geelkuif kaketoes.

Ik spotte ook nog een soort papegaai met felle blauwe en rode kleuren.

En toen ik terug kwam van de dokter (ik had een ontstoken oog) zag ik schattige Alpaca’s.

Mijn laatste dag Australië was toevallig een vrije dag van mijn nichtje. We bezochten Melbourne. Eerst gingen we langs een Dutch-shop waar je allerlei lekkernijen uit Nederland kunt kopen. Daarna hebben we een tijd op het strand uitgehangen, wat uiteraard goed vertoeven was.

Op aanraden van Justine (die ik ontmoette in Warrnambool) gingen we naar de Eureka Tower, een gebouw van 300 meter hoog met daardoor een fantastisch uitzicht over de stad die een indrukwekkende skyline heeft.

Op de foto linksonder zie je een aantal tennis stadia waar op dat moment The Australian Open bezig was.

Samen met de zon ging ook mijn Australische reis onder… Ik moet zeggen dat Australië me prima bevallen is en dat ik er heel graag nog eens terug zou komen en er veel meer van zou willen zien. Australië is ongeveer net zo groot als heel Europa, dus nog plenty over om te bewonderen! De natuur is bijzonder veelzijdig en van alle schoonheden voorzien en de mensen zijn vriendelijk, openhartig en ontspannen.

Het deed echt wel een beetje pijn om Australië in te ruilen voor Maleisië. Maar ook hier gold weer: Waar ergens een deur sluit, opent ergens anders een venster.

So, good morning Penang, Malaysia!!!

Waar ik drie nachten in een hotel zat om dus een visum voor Indonesië aan te vragen. Maleisië voelde al wel heel Indonesisch aangezien ze er dezelfde taal spreken en het eten veel overeenkomsten kent.

Na het ontbijt maakte ik me klaar om naar de Indonesische Ambassade te gaan. Dat hield in: lange broek en proper t-shirt. Voor mij een gek gevoel met 30+ graden. Maar oké, good to go!

Vanaf de Indonesische Ambassade terug naar het hotel was ongeveer drie kwartier lopen. Ik had op de route wat bezienswaardigheden ingepland. Zo kwam ik langs de grootste boeddhistische tempel van Maleisië De Kok Lok Si.

Op iedere website waar ik keek werd ook de shopping mall aangeraden als bezienswaardigheid. Omdat ik mijn zonnebril kapot had laten vallen, dacht ik: twee vliegen in één klap. Het werd een bijzondere en ongemakkelijke ervaring. Het gebouw heet Times Square en is huge! MAAR: Het was zo goed als leeg. Er waren wel winkels, maar geen mensen!!! Dat was echt heel vreemd. Het voelde alsof het hele winkelcentrum alleen voor mij open was. In het begin wel grappig, maar alle verkopers hoopten natuurlijk dat ik bij hen iets zou kopen. Dus ik voelde me ernstig bekeken.

Architectonisch gezien was het een interessant gebouw. Het zag er spik en span uit!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was zo leeg dat in sommige winkels niet eens een verkoper stond. Niet iedere winkel had een eigen verkoper, denk ik. Dat zal wel te duur zijn. Ik stond rustig zonnebrillen te proberen, komen er opeens drie verkopers op me af. Vermoeiend! Maar ik ben toch geslaagd en tevreden met mijn nieuwe zonnebril.

Voordat ik weer de hitte in ging (binnen in de shopping mall was airco) trakteerde ik mezelf op een thee-cocosmelk-shake met matcha smaak. Mmm!!!

De volgende ochtend na het ontbijt heb ik ontspannen liggen lezen op het dakterras van het hotel bij het zwembad met een cool uitzicht.

In de middag kon ik mijn visum ophalen. Dat voelde wel als een euforisch moment. Dit was het allerlaatste wat ik nodig had en nu kon mijn Indonesische avontuur dan echt beginnen! Om dit te vieren ben ik naar het strand gegaan. Ik hou van het gevoel met blote voeten door het natte zand te lopen en af en toe de zee zachtjes tussen mijn tenen door te voelen rollen.

Langs de boulevard Batu Ferringhi vond ik ook het Hard Rock Café van Penang. Hier heb ik een goede laatste westerse maaltijd genuttigd.

Ondertussen ben ik al drie weken in Bukit Lawang op Sumatra (Indonesië). Er is hier flexibel wifi en ik ben volop bezig met Engelse lessen geven en andere activiteiten organiseren.
Volgende week komt het eerste artikel online over mijn belevenissen hier 🙂