Vaak krijg ik de vraag: “Waarom Indonesië? Hoe ben je dáár terecht gekomen?”. Een simpele vraag met een meervoudig antwoord.

Mijn oma van mijn vaders kant is in Indonesië geboren. Op Java in het dorpje ‘Cimahi’ wat bij de bekende stad ‘Bandung’ ligt, woonde het gezin in een groot huis met Indonesische bediening, tuinders en koks. Haar vader was een kolonist.
Mijn oma vond het fijn wonen daar en vertelde weleens verhalen over hoe zij als klein meisje in de grote tuin speelde met sommige van het Indonesische personeel.
Toen zij in de puberteit kwam, ontmoette zij mijn opa die als soldaat naar (toen nog) Nederlands Indië was gestuurd om de vrede te bewaren.

Niet veel later vielen de ‘Jappen’ binnen en werd het huis waarin mij oma woonde ingenomen door een hoofd van het Japanse leger. Zonder tijd om (persoonlijke) spullen te pakken, werden ze naar een Jappenkamp afgevoerd. Ook mijn opa werd opgepakt en kwam in een werkkamp terecht.

Na de oorlog vonden mijn opa en oma elkaar weer. Mijn oudste tante werd geboren en toen zijn zij terug naar Nederland gegaan. Maar niet iedereen van de familie is terug gekomen naar Nederland. Ik heb nog steeds familie in Indonesië wonen. Zij vonden hun liefde daar en hebben ondertussen ook kinderen en kleinkinderen.

Mijn eigen vader, in Nederland geboren als tweede kind, heeft ook altijd van reizen gehouden. Op zijn 60ste besloot hij een reis te gaan maken naar en door Indonesië om familie op te zoeken en roots te vinden. Mijn vader is dankzij mijn oma met de Indonesische cultuur – vooral het heerlijke eten – opgegroeid.

Helaas is mijn vader voordat hij de reis kon maken overleden, 3 maanden na een ernstig auto-ongeluk. Ik wilde in mijn vaders voetsporen treden en besloot zelf Indonesië te gaan ontdekken.

Samen met mijn toenmalige vriend hebben we in de zomervakantie van 2016 Bali en Gili Air gezien, zijn we van Oost-Java naar West-Java gereisd met de trein en eindigden we op Sumatra in Bukit Lawang om een jungle-trekking te doen.

Bali – Monkey Forest

Gili Air

Java – Malang

Yogyakarta – Prambanan

Yogyakarta – Borobudur

Java – Naar Bandung

Ik was altijd iemand die dacht: “Doe mij maar het strand en de zee”. Tot ik wakker werd na mijn eerste nachtje in de jungle. Mijn hoofd was leeg. Ik voelde me zo één met de natuur – rustig en krachtig tegelijk. Ik wist meteen: hier kom ik snel weer terug, dit is mijn levenstherapie.

Slapen in de jungle

Rivier als eerste levensbehoefte

Ontbijt in de jungle

Zelfgevangen vis bakken

Orang Hutan

Thomas Leaf Monkey

Zo gezegd, zo gedaan. In december ging ik twee weken alleen terug. Ik had contact gehouden met wat jongens daar. En dus werd ik in die twee weken op sleeptouw genomen en maakte ik kennis met het dagelijks leven in Bukit Lawang.

Ook in de zomervakantie van 2017 ben ik 5 weken alleen terug gegaan. Het voelde niet eens meer als vakantie. Ik heb daar een tweede ‘familie’ en vriendschappen opgebouwd. Omdat ik niet echt als toerist leefde daar, maar zoveel mogelijk meedeed met de locals en me dit heel goed beviel, ontstond al tijdens mijn bezoek in december het idee om langere tijd in Bukit Lawang te willen wonen. Ik voelde ook dat ik daar echt wel iets kon betekenen voor de mensen daar.

In de zomer van 2017 maakte ik kennis met Bukit Lawang Trust. En toen vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats.

Toen het concreet werd, kwamen ook onderliggende doelen bij mij naar boven.
Ik hoop daar de essentie van het lesgeven weer meer te gaan voelen: lesgeven om kinderen iets te leren, zónder keurslijf. Het uiterste van mijn flexibiliteit en creativiteit naar boven zien te halen. Een vlucht uit de drukte van het moeten. Ik wil iets helemaal voor mezelf doen. Meer gaan waarderen wat ik heb na een leven back to basic. En uiteindelijk me een rijker mens voelen door de herinnering.