Naast werken en mijn ondertussen gangbare leefstijl maak ik ook uitstapjes of mag ik onderdeel zijn van speciale gelegenheden.

Zo moest ik voor een visumverlenging naar Penang (Maleisië) en was ik uitgenodigd voor een Karonese bruiloft.

Ook stond er een kampeerweekend gepland die we aan het bruiloftsfeest plakten. Genoeg leuks om te delen met jullie!

Om als vrijwilliger te mogen werken in de Trust heb ik een social visa nodig waarbij de Trust als sponsor fungeert. Zo’n visum is maximaal zestig dagen geldig. Dan moet je het land verlaten. Het maakt verder niet uit of je bij wijze van spreken een uur later het land weer in komt. Waarschijnlijk een geldkwestie aangezien je uiteraard iedere keer moet betalen voor een nieuw visum.

In Penang is het proces veruit het makkelijkst om een visum te regelen. Het kost maar twee dagen tijd (in tegenstelling tot in Medan wat 4 dagen kost!) En het is maar een klein uurtje vliegen vanuit Medan. Daarnaast is Maleisië zeker geen verkeerd land om een paar dagen in te vertoeven. Het eten is zeer veelzijdig, goedkoop en overheerlijk. En deze keer was het extra leuk omdat Joe en Lily ook in Penang waren!

Bij aankomst maakte ik kennis met Lok-Lok: een eetkraampje aan de kant van de straat met allerlei groenten, vis en vlees aan satéstokjes. Je pakt wat je wilt, stopt het in kokend water en haalt het er uit als je denkt dat het goed is. Sausje kiezen en smikkelen maar. Als je genoeg hebt gesnackt of gegeten, geef je de satéstokjes aan de eigenaar die a.d.h.v. kleurcodes de prijs berekent. Wat een uitvinding!

Joe, Lily en ik belandden uiteindelijk op een straathoek waar een bierwinkel was met uit bijna ieder land van de wereld wel een biertje in allemaal verschillende koelkasten op een rij. Je winkelt je bier bij elkaar, rekent af en gaat op de straat op plastic stoeltjes gezellig socializen. Ik koos een chili-biertje. Die dus ook echt flink pittig was.

De volgende dag was het visum aanvragen geblazen in de Indonesische ambassade en daarna chillen bij het zwembad van het hotel waar Joe en Lily zaten. Pina Colada, zon en water: daar waren we aan toe!

Die avond hingen we rond in de bar op het dakterras van het hotel wat een panoramisch uitzicht op Georgetown had.

Er werd nog meer Lok-Lok gegeten, we hebben de lekkerste falafelkraam ooit ontdekt en een roti meegepakt. Als je aan de lijn wilt doen, is Penang zeker niet de plek waar je wilt zijn! Overal en altijd is lekker eten te krijgen.

Op de laatste dag haalde ik mijn nieuw verleende visum op en was het tijd voor veel fenomenale zoetigheid, matcha latte en een goed boek.

Uitgerust en tonnetje rond ging ik terug naar Bukit Lawang.
Daar begon het voorbereiden op de bruiloft waarvoor ik uitgenodigd was. Al in de eerste weken dat ik hier was, vroeg Ingan mij of ik op zijn broers bruiloft wilde komen. Na honderd keer vragen of dat niet gek of ongepast is (aangezien ik zijn broer Roy niet ken) en hij me verzekerde dat het voor hem en Daniël (zijn jongste broer waarmee ik ook bevriend ben) een eer zou zijn, nam ik de uitnodiging hartelijk aan.

Omdat de familie Karonees is en de bruiloft ook geheel traditioneel in Karonese stijl wilde ik me goed voorbereiden. Ik leerde de basic woorden in hun taal, de do’s and dont’s, de dansstijl en ik mocht kleding van Edi’s moeder lenen. Passen en oefenen dus!

Edi’s moeder leerde me dansen in hun culturele en traditionele stijl. Dat is echt veel moeilijker dan het lijkt! We hadden veel lol en na drie uur oefenen begon ik het een beetje te begrijpen. Goed genoeg om naar de bruiloft te kunnen 😉

De bruiloft was niet in Bukit Lawang maar vlakbij Berastagi. Dat is ongeveer drie uur met de scooter rijden. Samen met Jeri en Laetitia vertrokken Edi en ik ’s ochtends vroeg om in het dorpje van Ingan door hem opgepikt te worden en vervolgens samen naar de locatie van de bruiloft te gaan.

Op de feest locatie was alles al mooi aangekleed en er stonden traditiegetrouw grote met bloemen gemaakte borden voor het bruidspaar. We waren de eerste daar en ik had al gauw door dat ik alles maar op me af moest laten komen hoe het allemaal in z’n werk zou gaan. Het enige wat ik wist is dat het feest twee dagen zou duren en dat er ongeveer 1000 mensen zouden komen.

Er verschenen steeds meer mensen. We gingen zitten en iedereen hielp mee om het eten voor de komende twee dagen voor te bereiden. Geen cateringbedrijf of restaurant dus maar alles door familie en vrienden zelf bereid. Ik heb anderhalf uur lang koenjit/kurkuma geraspt. Dat heb ik vijf dagen lang aan mijn vingers terug kunnen zien: gele huid en kleine sneetjes van het stanleymes. Maar bij uitstek de gelegenheid om kennis te maken met veel lieve hartelijke mensen.

Daarna was het tijd voor de nette kleding. Het bruidspaar was ondertussen al aangekomen (wat totaal geen bijzonder moment was: ze kwamen gewoon aanlopen en gingen op hun troon zitten) en in de openluchtkeuken werd het avondeten al klaargemaakt. Ik had al snel nieuwe vrienden gemaakt in mijn Karonese outfit 😉

Het meisje in blauw is het jongste zusje van Ingan en Daniël. Super lief kind! Zij en hun andere zus Lina namen me mee om met de familie samen te eten. Het eten was simpel maar lekker en gezellig met iedereen tegelijk op de grond met de hand.

Na het eten begon de eerste traditionele dans. Dit was tegelijkertijd één van de meest emotionele. De twee families staan tegenover elkaar. De familie van de man danst langzaam naar voren tot de bruidegom zijn bruid kan pakken en dan danst de familie van de bruidegom langzaam met de bruid achteruit terug. Dit is het officiële moment dat de vrouw met de familie van de man mee gaat.

Daarna werd er een traditionele dans gedaan waarin de twee families met elkaar kennis maken. De vrouwen vormen eerst een cirkel en dansen langs de mannen. Iedereen groet elkaar. Daarna dansen de mannen in een cirkel langs de vrouwen.

Vervolgens mogen de mannen en de vrouwen van de familie met elkaar dansen. Dit gaat allemaal op traditionele wijze en er dansen altijd een man en een vrouw tegenover elkaar. Er is trouwens nooit lichaamscontact tussen een man en vrouw tijdens dansen.

De rest van alle mensen zit eromheen, kletst, loopt wat rond of helpt in de keuken. Ik kreeg als enige blanke veel aandacht en werd vaak op de foto gevraagd.

Na alle familie- en bruiloft tradities was het tijd voor performen door een ieder die wil. Performen is in de vorm van traditionele dans en zang. Iedere keer staan er vijf mensen op een rij met vijf mensen tegenover. Ze dansen en ondertussen zingt een van die mensen. Alle mensen eromheen mogen dan naar de zanger toelopen en geld geven.

Lina vroeg mij of ik mee wilde dansen. Daar kwam dan mijn debuut. Alle vrouwen waren razend enthousiast dat ik mee wilde dansen en vroegen me of ik ook wilde zingen. Ik zei meteen: “Nee!”. Tijdens het dansen wisselt de zanger. Opeens drukt Lina de microfoon in mijn hand en knikt me toe. Dus heb ik zowaar 4 zinnen Engels gezongen en zelfs wat geld verdiend, haha! Daar zijn gelukkig geen videobeelden van 😉

Ondertussen sloeg de klok middernacht en mocht het bruidspaar rust nemen. Dan is de troon vrij en mag iedereen op het podium zitten. Wij ‘jongeren’ namen uiteraard heel wat selfies.

De dansvloer is vanaf dat moment iets vrijer: iedereen mag dansen maar wel op uitnodiging. En steeds een even aantal. Ik werd uitgenodigd door Ingan en dus stond ik weer op de dansvloer. Wat je in de video hieronder ziet, is een fractie van ongeveer tien minuten lang dansen…

De hele tijd vroeg ik me al af wanneer de ontzettend harde muziek zou stoppen en waar iedereen zou gaan slapen. Dat werd van zelf duidelijk: de muziek stopt niet en de mensen die willen slapen gaan liggen en slapen. Ik heb een korte video voor de indruk gemaakt. Ik verbaasde me hier echt over: hoe kunnen de mensen hier slapen?!

Pas toen het vijf uur ’s ochtends was en niemand meer wilde dansen en in de keuken aan het ontbijt begonnen werd, zijn we gaan slapen. We pakten een rieten mat en legden die achter het gebouw op het gras neer. Na twee uur slapen werden we gewekt voor het ontbijt. Ook al was het een super korte nachtrust, het was wel een van mijn beste ooit. Slapen in de buitenlucht: heerlijk!

Iedereen was al vol in de make-up en vandaag waren de mannen en vrouwen in klederdracht. Er werden familiefoto’s gemaakt en alle gasten werden door de familie persoonlijk welkom geheten. De familie vroeg of ik bij ze wilden komen staan en zitten. Ik voelde me wel heel speciaal hierdoor. Daniël en Ingan legden uit dat ik nu bij de familie hoorde, met als familienaam: Brunangin.

In een boek wordt bijgehouden hoeveel geld een ieder schenkt. Het bedrag dat wordt gegeven, is ook het bedrag dat je als familie terug geeft als diegene gaat trouwen.

Toen de meeste gasten er waren, maakten beide families gemixt officieel hun entree, en begeleiden ze het bruidspaar naar hun troon. Uiteraard onder begeleiding van traditionele muziek, dans en zang.

Er was een officiële artiest uitgenodigd voor het allerlaatste ceremonie onderdeel. Vlak voor deze dans begon, vroeg de artiest of ze meet mij op de foto mocht (omgekeerde wereld!).

Na de foto vroeg ze me of ik samen met haar de dans wilde doen. Ik dacht: “Ik heb nu al een paar keer gedanst, dat kan ik deze keer ook wel”. Dus ik loop achter haar aan naar het midden van de zaal. Als de muziek begint en zij seint mij dat ik haar na moet doen, kijk ik om me heen en vraag me tegelijkertijd af waar alle andere mensen zijn die dansen. Niemand! Alle ogen op ons gericht! En dit was nog eens een hele speciale dans ook. De artiest en ik dansten en de familie liep langs. Een soort sluitende ereronde.

Ik besefte dat het speciaal moest zijn op het moment dat ik we voor het bruidspaar dansten en de familie emotioneel zag worden. Ik maakte mijn dans af met een brok in mijn keel en was blij dat af en toe iemand naar me glimlachte of een duim opstak waardoor ik me niet ongemakkelijk voelde.

Halverwege de middag nam ik afscheid van de geweldige mensen met wie ik me uitstekend vermaakt heb, vooral de meiden die mij op sleeptouw namen. Dankzij hun werd ik zelfs door iemand 17 jaar oud geschat, hahaha!

Vanaf daar reden we naar de plek waar we zouden kamperen. We arriveerden op een plek met een magnifiek uitzicht!

Het begon helaas al heel snel te regenen en dat hield de hele avond en nacht niet meer op. Het dichtstbijzijnde restaurant was een half uur met de scooter over een zandweggetje. Dus hebben we het moeten doen met Pop Mie. Ach ja, dat gaf in ieder geval een bepaald sfeertje.

Toen we ontwaakten, scheen de zon gelukkig en konden we de tijd nemen om van het eindeloze uitzicht te genieten en foto’s maken. De schommel was mijn favoriet.

We hadden mazzel dat er niemand anders was, dus konden we rustig onze gang gaan. Alleen de kinderen van de eigenaar liepen rond.

We raakten aan de praat met de eigenaar en hebben het heel plezierig gehad met deze familie. Ik weet niet wat het is hier in Indonesië maar overal waar ik kom, vind ik aardige en gastvrije mensen. Je voelt je zo snel welkom overal en totaal comfortabel.

Nog een verklaring voor het feit dat dit land als een magneet op mij werkt. De mensen (politici etc. daargelaten) en hun manier van doen. All love. Cinta saja.