Daar ging ik dan! Op 28 december 2018 stapte ik op het vliegtuig naar Australië. Het begin van mijn avontuurlijke reis.

 

Voor the one who wonders: Ik ga inderdaad 5 maanden lang Engelse les geven in Indonesië, maar eerst gun ik mezelf een maandje Australië.

Welcome in Australia

Allereerst logeerde ik bij mijn beste vriendin die al tien jaar in Australië woont en die ik ook al tien jaar niet meer had gezien. Wij zijn samen opgegroeid vanaf dat we drie jaar oud waren. We woonden naast elkaar, zaten bij elkaar in de klas en speelden bijna altijd samen. Onze ouders waren ook goed bevriend en we gingen zelfs met elkaar mee op visite bij familie. Er stond ooit in onze rapporten dat we misschien wel té veel met elkaar omgingen 😉

Marije heeft ondertussen drie kinderen: Zara (9), Joshua (6) en Nicolas (2). Ze haalden me op van de trein die ik had gepakt vanuit Sydney. Wat een fijn weerzien en warme ontmoeting was dat! Om over mijn jetlag heen te komen, zijn we meteen naar het strand gegaan: het is hier nu volop zomer dus de bikini kwam direct te voorschijn 🙂

Naast mijn eerste indrukken die ik van de omgeving kreeg, maakte ik gelijk een Australische bosbrand mee!

Oud & Nieuw

Dat vieren gaat heel anders dan in Nederland… Ik had een dikke party verwacht, maar in Australië is vuurwerk verboden en omdat in Sydney altijd een hele grote vuurwerkshow wordt gegeven die overal op tv uitgezonden wordt, zijn in de andere steden om 21.00uur de vuurwerkshows. Om middernacht zit iedereen voor de tv naar de grote vuurwerkshow te kijken in Sydney.
Wij gingen naar een evenement in de buurt met live-muziek, kermis, eettentjes en zo’n kleinere vuurwerkshow.

Het was erg gezellig en uiteraard hebben we om 00.00 uur als één van de eerste van de wereld thuis samen geproost op het nieuwe jaar! 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bij deze ook voor een ieder dit leest: a happy new year!

Australian Reptile Park

Eén dag zijn we naar een soort dierentuin geweest met allemaal Australische dieren. Veel (ongevaarlijke) dieren zoals de emoes en kangoeroes lopen daar zo goed als vrij rond. Er wordt ook veel educatie gegeven over alle dieren.

Veel dieren mocht je aanraken. Dat doen ze o.a. om kinderen kennis te laten maken met dieren die je in Australië gewoon tegen kunt komen. Voor mij een bijzondere ervaring want wanneer aai je nou een python?!

Spectaculair was de voedertijd van de alligatoren. Die zijn absoluut niet tam, maar rekenen wel op hun eten wat ze van de mensen krijgen. Daar komen ze heel ‘braaf’ op af.

Norah Head Lighthouse

Op een mooie zonnige dag hebben we een wandeling gemaakt richting hét icoon van Central Coast: een vuurtoren die 135 jaar oud is en als motto heeft: Once Perilous, Now Safe (Eens gevaarlijk, nu veilig). Voordat de vuurtoren er stond, vergingen veel schepen voor deze kust.

Vooral de omgeving er om heen vond ik erg mooi en gaaf! Hier heb ik me dan ook kostelijk vermaakt door over de rotsen te struinen en te genieten van al het kleine leven wat je daar tegen kwam, het ruige zeewater en het uitzicht.

Newcastle

Newcastle was opnieuw een uitstapje met veel zon en strand. Reuze vervelend – maar niet heus! Er waren flink wat golven waar je goed op kon body-surfen.

In Newcastle deden we ook een stukje van de Memorial Walk. Dat is een hele lange brug langs de kustlijn die gebouwd is ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog.

Strand

Het strand zal ik nooit zat worden. Of het nu mooi weer is of niet. En daarom sluit ik dit stuk ook af met wat laatste strandfoto’s. Dit strand in de buurt van Marije’s huis was altijd rustig en konden we heerlijk onze gang gaan.

Ik ben de zee zoals je ziet wel in geweest maar al snel kwam ik erachter waarom er nooit iemand zwom hier: ik kwam bijna niet meer terug bij het strand omdat de golven en stroming me meetrokken de zee op. Ik heb moeten zwemmen als een malle en kwam helemaal buiten adem – gelukkig – weer het strand op lopen!

Volgende keer zullen jullie kunnen zien en lezen over mijn dag in Sydney.