De jungle. Eén van de redenen om altijd terug te blijven komen naar deze unieke plek op aarde.

Het gaat nooit vervelen. Ik hou van de fysieke uitdaging, de rust die deze groene wildernis me geeft en de afstand van alles wat met mensen te maken heeft. Niet te vergeten de dieren die je tegen kunt komen, in het bijzonder de Orang Oetan. Ook na vele eerdere ontmoetingen met deze bedreigde bruin-oranje mensverwanten blijf ik het iedere keer adembenemend indrukwekkend vinden als ik het geluk heb ze opnieuw te mogen zien.

Deze keer ging ik samen met Denise (zie vorige blog) een jungle trek van twee dagen/één nacht doen. Onze hoofdgids was Edi en de assistent guide was Jeri.

We hadden er heel veel zin in!! Alleen jammer dat Ingan (in het midden) op het laatste moment niet mee kon omdat hij op het huis van zijn baas moest passen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik het de eerste keer best spannend vond om de jungle in te gaan. Je kunt je er niet zoveel bij voorstellen als je nog nooit in de jungle geweest bent. Ik had Denise al heel veel verteld over de jungle, wat wellicht scheelde, maar voor haar was het toch een kleine uitdaging om ook echt te gaan én te slapen in de jungle (waar slangen zijn) 😉

Bovenop die spanning, passeerden we de brug richting de jungle, maakten we een foto en zakte Denise met één been door het hout heen… Geen goed begin! Gelukkig niet gewond, het resulteerde enkel in een gescheurde broek…

Je moet weten dat bruggen hier niet regelmatig of grondig gecheckt en onderhouden worden. Ze worden gebouwd, gaan mee zolang ze meegaan tot ze op een dag in elkaar storten. En dan wordt er een nieuwe brug gebouwd.

In de jungle staan echt reusachtige bomen. Überhaupt is het meeste groter dan wat wij gewend zijn. De bladeren en de mieren bijvoorbeeld zijn letterlijk minstens twintig keer zo groot. Als kind (en ik stiekem als volwassene nog steeds) droom je er toch van om in zulke grote bomen te klimmen!

Al vrij snel begaven we ons in het territorium van een paar Thomas Leaf Monkeys. Deze apen zijn totaal niet bang, zeer fotogeniek en grappig om te zien. Ze maken me vrolijk!

Het is haast of ze een show weggeven. In ieder geval gaan ze gewoon hun gang: iets waar je lekker bij gaat zitten en van geniet.

Met mijn goede camera heb ik super mooie foto’s kunnen maken! Aangezien ik tussen een aantal echt niet kan kiezen, komt hieronder de Thomas Leaf Monkey fotoshoot 🙂

Als ik het over de jungle heb, praat ik in wezen over het Gunung Leuser Natonal Park. Dit is een beschermd tropisch regenwoud. Voorheen waren door de mensen voedingsplekken gecreëerd om de dieren (Orang-Oetan) van dichtbij te kunnen bekijken. Gelukkig is dit afgeschaft. De jungle is geen dierentuin en we willen de dieren graag wild houden! Midden tussen de immense natuur kom je soms nog een vergeten en versleten spoor tegen van de oude tijd. Zoals een verroeste hoge loopbrug.

De jungle trotseren vergt een aardige conditie. Vooral omdat ik altijd vraag om een route die niet door de dagtoeristen wordt gelopen. Ik wil graag de jungle ervaren in z’n puurste vorm. En dus leidde Edi ons door de meer ongerepte stukken waarbij we soms echt wel flink moesten klauteren: ik hou er van! 

(Net als van alle kleine dieren en de vele mooi gekleurde vlinders in de jungle)

Al die inspanning vreet energie. Tussendoor maken we voldoende ‘stops‘ om water te drinken en op adem te komen. Voor de fruitpauze wordt langer de tijd genomen. Je wordt hier echt niet afgedaan met een banaantje voor onderweg. Nee, er wordt een heus fruitfestijn van gemaakt.

Het is lastig om te omschrijven hoe divers het jungle trekken is. Je gaat van brede stukken naar smalle randjes met een diepe afgrond naast je, van klimmende afdalingen naar vlakke stukken en van stijl omhoog met eindeloze uitzichten naar sprookjesachtige beekjes in de dalen. Soms is het erg dichtbegroeid, zie je amper waar je een voet kwijt kunt en klauter je over omgevallen bomen heen en soms sta je ineens op een open plek.

Eigenlijk loop je over bergen heen. En zoals iedereen weet, komt er in de bergen altijd een uitzichtmoment waar je stil van wordt. Vanaf heel hoog tussen de boombladeren door de rivier in het dal heen zien stromen, was voor mij zo’n moment.

Tot op dat moment hadden we nog geen Orang Hutan (letterlijk vertaald: Bosmens) gezien. Dat is misschien jammer maar je hebt nooit de garantie dat je er eentje tegenkomt. Helaas zijn veel mensen (lees toeristen) verwend. Ze willen alleen betalen voor een jungle trek als ze zeker weten dat ze  Orang-oetans tegen gaan komen. Vandaar vroeger (zoals ik al eerder zei) het voeren van de dieren.

Er zijn een paar oudere Orang-oetans die dat nog hebben meegemaakt en heel goed weten dat mensen eten bij zich hebben. Eén Orang-oetan in het bijzonder is berucht in Bukit Lawang: Mina. Zodra zij mensen ziet, verwacht ze eten. Het is verboden de dieren te voeren, maar als je Mina niks geeft, wordt ze agressief. Ze komt heel dichtbij mensen en heeft al meerdere gidsen gebeten. Haar drie kinderen nemen het gedrag (helaas maar logischerwijs) over en haar zoontje is ondertussen een brutale aap geworden. Hij steelt graag de tassen van mensen. Bij wijze van uitzondering – als het echt niet anders kan – geven de gidsen een beetje fruit aan Mina.

Er overheersen altijd twee tegenstrijdige gevoelens bij een confrontatie met Mina. Ze komt heel dichtbij mensen en dat geeft een mooie gelegenheid een Orang-oetan van dichtbij te zien. Echter gaat dit eureka gevoel altijd gepaard met angst. Edi is gelukkig echt een held wat dat betreft en handelt heel professioneel, kalm en dapper. Hij leidt Mina af en ondertussen kunnen toeristen foto’s maken.

Het gedrag van Orang-oetans vind ik indrukwekkend om te observeren. Ze zijn voor 97% hetzelfde als mensen en dat zie je terug in hoe ze handelen, reageren en met elkaar omgaan. Wat ik altijd extra opvallend vind, is hoe de kinderen hun moeder imiteren. Je kunt zien op de foto’s hieronder hoe ‘the child of Mina’ constant dezelfde houding aanneemt bijvoorbeeld. En natuurlijk om eten vraagt.

Edi gaf ze hier trouwens wat ruwe rietsuiker. Dat is een natuurproduct wat hier ook groeit. Ze doen hier wat langer over om op te eten en vragen minder snel om meer eten.

Als Edi weet dat ze bijna uitgegeten zijn, is het tijd om te gaan. En dat moet snel gebeuren omdat ze anders achter je aan komen. Terwijl Edi hun aandacht trok en een stuk de andere kant op lokte, nam Jeri ons mee. Dat moment zag je in de video hierboven.

Na tien minuten lopen en vluchten voor Mina, was het tijd voor onze lunchpauze. Nasi Goreng stond op het menu wat nooit verkeerd is! Terwijl we aan het smikkelen waren, keek Edi opeens om omdat hij iets in de bomen vlakbij hoorde en zag dat Mina er aan kwam. Ze was ons toch gevolgd! Dan is het inpakken en wegwezen geblazen. In alle haast (zonder paniek en onverwachte bewegingen te maken), wist Mina de Nasi Goreng van Edi te pakken…

We vonden opnieuw verderop een plek waar we de rest van onze lunch konden nuttigen. Edi vertelde wat meer over de geschiedenis van Mina. Ze heeft een litteken op haar voorhoofd waarvan niemand precies weet wat er met haar gebeurd is. En dat ze altijd bijt als ze iemand vastpakt als waarschuwing.
Net toen we napraatten over Mina die vandaag duidelijk op mensenvoedseljacht was, stak er plotseling heel dichtbij ons, boven de afgrond een Orang-oetanhoofd uit. Het was Mina die slim genoeg was geweest om ons geruisloos vanaf onder te benaderen. Voor we weg konden komen, stond ze al achter Denise en pakte haar stevig beet….! Edi riep: “Anna, gooi je eten die kant op!”. Dat deed ik en na even twijfelen, liet Mina Denise los en ging op het eten af. Wauw! Dit was wel een unieke ervaring voor ons allemaal. Vooral omdat ze NIET gebeten heeft! Hier gaat in Bukit Lawang nog lang over gepraat worden.

We begonnen aan onze laatste etappe van de dag wat het overbruggen van nog één berg was. Dus eerst helemaal omhoog en daarna helemaal naar beneden tot aan het kamp.

Bij aankomst in het kamp is verfrissing in de rivier het eerste en beste om te doen. De geuren uit de keuken verraden dat er ’s avonds heerlijk gegeten gaat worden. Om de eerste honger te stillen dronken we thee, aten we koekjes en was het chillen geblazen!

Het werd donker en begon te regenen dus verplaatsten we naar één van de kampvertrekken. De kok Samson had uitgebreid gekookt voor ons. Zo knap hoe ze ongelooflijk lekker eten kunnen bereiden op een zelfgestookt houtvuurtje, met één wok en één pan en een goede dosis geduld.

In de avonduren is het tijd voor spelletjes en magic! Ik ben al vaak wezen jungle trekken en heb al veel trucs gezien maar het blijft imponerend hoe de junglemagic me toch iedere keer weet te betoveren. Die jongens zijn echt goed in goocheltrucjes, vooral met kaarten. Het zorgt voor veel gelach en gezelligheid tot het tijd wordt om te slapen.

Wakker worden in de jungle voelt voor mij als herboren worden: de kalmte en de puurheid van de omgeving geven mij altijd het gevoel dat ik maar een heel klein onderdeel ben van de natuur. Dat de mens eigenlijk niet veel voorstelt vergeleken met de machtige natuur. Dat geeft me een gevoel van voldoening: ik hoef niet meer of beter, het is goed zo.

Tijd voor wassen, plassen en tanden poetsen in de rivier. Ondertussen wordt het ontbijt klaargemaakt en wordt er water uit de rivier gekookt en in de lege drinkflessen gedaan. Je kunt het water uit de rivier namelijk niet ongekookt drinken.

Daarna gingen we op blote voeten (!) een stuk door de jungle naar een nabijgelegen waterval om te zwemmen en te chillen.

Ik was al een keer eerder bij deze waterval geweest maar toen was het water niet zo hoog en kon je er minder goed zwemmen. De waterval bestaat uit verschillende delen. Bovenaan is echt een soort pool ontstaan waar je eerst naar toe moet klimmen 🙂

Zo fijn dat er dan geen andere toeristen zijn en dat we deze mooie plek alleen met ons viertjes op dat moment konden delen. We spendeerden dan ook iets meer tijd dan gepland bij de waterval.

Natuur kan me blijven verbazen en verbluffen. Dit is toch de beste therapie die er is?!

Omdat we zolang bij de waterval hebben rondgehangen, moesten we een iets kortere route terug nemen door de jungle. Je wilt namelijk niet in het donker door de jungle terug lopen (ik wil dat eigenlijk wel, en het kan ook maar dat moet dan wel georganiseerd zijn). Dus maakten we ons klaar om ons kamp te verlaten.

We waren nog maar net vertrokken of we passeerden een eeuwenoude boom die goed is om achter te verstoppen. Vlakbij passeerden we een kleurrijk paddenstoel tafereel. Dat vind ik ook zo leuk aan de jungle: het zijn soms de kleinere dingen die juist zo leuk zijn om te ontdekken en aanschouwen.

En toen stond ons weer net zo iets bijzonders te gebeuren als de dag ervoor: we ontmoetten een speciale Orang-oetan die luistert naar de naam: “Jackie the  friendly one“. Ook zij is van de generatie die heeft meegemaakt dat mensen eten geven. Maar in tegenstelling tot Mina is zij vriendelijk naar mensen toe.

Jackie was niet alleen: ze droeg een paar maanden oude baby met zich mee en haar andere kind klom ook om ons heen.

Wat extra bijzonder was, is dat er nog vier andere Orang-oetans in dezelfde omgeving rondhingen. Normaal gesproken zie je niet zoveel Orang-oetans bij elkaar aangezien ze territoriaal zijn. Vooral de volwassen mannelijke Orang-oetan.

Terwijl Jackie naar beneden klom, zei Edi: “Anna, wat er ook gebeurt, ga maar gewoon rustig zitten en blijf rustig zitten. Ze komt soms heel dichtbij mensen zitten maar ze bijt nooit“. Denise had haar portie Orang-oetan wel gehad en bleef samen met Jeri op een afstandje toekijken. Jackie kwam regelrecht op me aflopen, ging naast me zitten en pakte mijn arm vast. Niet hard, maar je voelt wel direct dat ze heel sterk zijn en dat zij bepaalt wanneer ze los laat.

Jackie pakte mijn hand en begon zachtjes aan mijn nagels te knabbelen. Het deed niet echt pijn, maar het was ook niet een prettig gevoel en dit vond ik best wel spannend. Ik besefte maar al te goed dat ze makkelijk mijn hele hand kan afbijten als ze zou willen. Ook voelde ik dat als ik probeerde mijn hand terug te trekken, Jackie steviger vasthield.

Op de twee bovenstaande foto’s zie je duidelijk aan mijn gezicht dat ik me af begon te vragen hoe lang ze me nog bleef vasthouden en dat ik het geknabbel aan mijn vingers toch niet zo heel prettig vond. En aan Jackie’s gezicht is te zien dat ze naar Edi kijkt en op deze manier om eten vraagt. Dat wilde Edi echter niet geven. Plotseling klom ze naar mijn andere kant, greep mijn waterfles uit mijn tas, draaide de dop open en dronk bijna de hele waterfles leeg. Het laatste restje gaf ze aan haar kind.

Jackie bleef me nog een tijd vasthouden. Het meest fascinerende voor mij was om van heel dichtbij te mogen zien hoe haar kleine baby zich aan haar vastgeklampt hield en moedermelk dronk. Ik heb vanuit mijn oogpunt geen foto, maar dat beeld heb ik voor altijd op mijn netvlies staan en zal ik nooit vergeten!

Hoe speciaal dit alles ook was en voelde, het werd tijd om verder te gaan en ik vond het vastgehouden worden ook wel een beetje genoeg. Dus vroeg Edi haar vriendelijk om los te laten. Wat Jackie niet deed. Dus liep Edi een stukje terug en riep Jackie naar zich toe.

Dat werkte uiteindelijk gelukkig wel. Nogmaals: ook al is Jackie mensen ‘gewend’, ze is en blijft een wild dier die hartstikke sterk is en trouwens ook heel slim. Je weet maar nooit dus..

Het laatste stuk jungle was intens. We hebben nog heel wat gave stukjes jungle mogen waarnemen en de route was heerlijk uitdagend!

Uiteraard met de nodige stops tussendoor. Wat niet alleen om te rusten is maar ook om alles beter in je op te kunnen nemen omdat je tijdens het lopen voor een groot deel bezig bent met niet vallen of uitglijden.

Voor onze laatste grote klim, maakten we nog een groepsfoto. Het hoofd wat ik hier trek, doet Jeri nog steeds heel vaak na en dan moeten we altijd lachen!

Vanaf deze plek aan een weelderig beekje, liepen we nog één berg op waar we ons laatste sublieme uitzichtpunt bereikten.

Tijdens de laatste stijle (!) afdaling zongen we liedjes waaronder een Nederlands nummer van Guus Meeuwis zoals je in de volgende video zult horen (bij voorbaat excuus voor mijn ontbrekende zangtalent).

Van de jungle terug naar Bukit Lawang namen we de jungeltaxi: raften! Altijd leuk 🙂

Met Jeri als driver, Samsom als steering man en Edi die aanwijzingen gaf (wat serieus belangrijk is), was dit een briljante afsluiting van onze jungletrek.

Kleddernat van het raften maar zeer voldaan klommen we aan wal in Bukit Lawang.

Nog even wat gekkigheid samen en daarna gingen Denise en ik met een tuk-tuk naar de Trust om ons op te frissen en om te kleden.

Traditiegetrouw en zoals gebruikelijk hier sloten we ons geweldige jungle trek avontuur gezamenlijk af door onze gidsen uit te nodigen voor een etentje. We proostten met avocado-coconutmilk drink op een toekomstig weerzien in de jungle!