Via mijn website en af en toe een persoonlijk bericht vertel ik jullie over hier. Maar het blijft lastig om iedereen écht te laten zien en voelen hoe het leven hier is.

Ik vond het daarom zo fijn om een paar dagen te kunnen delen met een vriendin uit Nederland.

Denise was voor haar werk op Bali en hopte voor een kleine week over naar Bukit Lawang. Iedere dag samen was fantastisch! Ik wou dat ik jullie allemaal kon verwelkomen in dit Sumatraanse paradijs.

Op een zaterdagmiddag landde Denise in Medan en ik haalde haar samen met drie van mijn vrienden op (Edi, Jeri en Ingan). Voor hun is het altijd bijzonder als ze Bukit Lawang kunnen verlaten en iets meer van hun eigen land kunnen zien. En ook is het onze traditie geworden dat we onderweg bij een groot tankstation stoppen voor een ijsje 🙂

Ik rij nooit zelf auto in Indonesië. Dat is me te druk en chaotisch. Maar op de heenweg vroegen de jongens ineens of ik een stukje wilde rijden. Onze driver is een vriend van hun dus nu durfden ze het wel te vragen. Het was op een aardig rustig stuk met een redelijke weg dus dat wilde ik wel, ja. De driver en de jongens hebben zich kapot gelachen en waren ook een beetje bang, haha! Ik was de eerste bule (blanke toerist) ooit die achter het stuur zat 😉

Toen we Denise hadden opgepikt, was het tijd voor makan malam (avondeten). We aten bij een lokaal restaurant, wat ik iedereen kan aanraden trouwens als je naar Indonesië gaat: je kunt hier beter zo lokaal mogelijk eten want dan is het altijd goed en lekker. Probeer je Westers eten, ben je meestal teleurgesteld omdat het gewoon nooit hetzelfde is als wat je gewend bent.

Omdat Denise op een zaterdag aankwam, betekende dat: live music en dansen! We hadden allebei een hele dag gereisd en zagen er niet al te fris uit, maar de zaterdagavond moet je gewoon meemaken als je hier bent. Dus met onze vermoeide koppies op naar Thomas (zo heet de bar) waar het feest al was begonnen.

We hebben gedanst tot in de late/vroege uurtjes en dus stond de zondag vooral in het teken van relaxen. Dat kan je in Bukit Lawang het beste doen als je een stukje de jungle in loopt en langs de rivier een rustig plekje zoekt waar je kunt zwemmen en zonnen.

Jeri was onze metgezel en begeleidde ons. We (Jeri) namen een tube mee zodat we op de terugweg de rivier konden nemen als route.

De wandeling is nooit een straf. Bukit Lawang betekent dan ook letterlijk deur naar de heuvels oftewel deur naar de jungle.
Uiteindelijk waren we zeer tevreden met de gevonden plek met zelfs een stukje ‘jungle-strand’.

Denise had al gauw door waarom ik het hier zo naar mijn zin heb en me zo thuis voel. Deze natuur doet iets met je. Het is een unieke plek op de aarde waar de natuur overweldigend mooi en divers is. Na een verfrissende duik in het water lagen we op onze handdoek van dat alles puur te genieten.

Het enige wat beter had gekund is dat ik mijn goede camera mee had moeten nemen… Jeri spotte namelijk een slang en ik zag een mooie vlinder. Heb mijn best gedaan om ze zo goed mogelijk te fotograferen met mijn telefoon.

Ik ben iedere keer zo enthousiast als ik een slang zie!!! Deze slang was misschien maar 1,5 meter lang maar wel heel mooi. Ik probeerde zo dichtbij mogelijk te komen en vergeet in mijn excitement dan soms dat die beesten ook gevaarlijk kunnen zijn… Gelukkig waarschuwde Jeri me op tijd. Hij legde uit dat hij niet wist wat voor slang het is en dat ik dus maar beter niet al te dichtbij moest komen.

Jeri gaf ons een ‘jungle-crown‘ en we aten een heerlijke ananas en gele watermeloen. Als je verse ananas in Nederland lekker en zoet vind, dan weet je hier echt niet wat je proeft! Ik eet bijna iedere dag wel ananas hier omdat ze zo ontzettend lekker zijn. En iedere keer verbaas ik me over het feit dat de Indonesiërs de ananas helemaal niet zoet vinden maar zuur… Dat komt omdat ze overal een enorme hoeveelheid suiker doorheen roeren. Dus de natuurlijke suikers in een ananas proeven ze niet meer. Ik denk dat ze een ananas in Nederland echt heel vies zouden vinden…

Plotseling begon het te regenen en dus was het tijd om te gaan. Jeri was de waterdichte zak vergeten waarop ik besloot terug te lopen zodat Denise de tube-experience kon beleven. Een bijkomend voordeel was dat ik onderweg foto’s kon maken.

Na een tropische regenbui is de natuur hier altijd extra mooi. Zeker met het licht van de ondergaande zon. Het wordt altijd een beetje mythisch door de combinatie van de hitte en de vochtigheid die direct weer opstijgt.

Weer terug in het dorp genoten we na van een ontspannen middag terwijl de vrouwen uit Bukit Lawang hun was in de rivier deden.

De volgende dag was het maandag en begon de werkweek. Denise hielp me in de ochtend mee met het voorbereiden van de les en assisteerde me in de middag tijdens het lesgeven over seizoenen. In Nederland zien mijn vrienden me ook nooit lesgeven dus dit was extra bijzonder dat Denise mij als juf Anna – hier miss Anna – heeft gezien.

Deze avond hadden we een girls night out! Dertig minuten verderop is op dit moment een kermis opgebouwd. In Nederland hou ik van kermis dus ik wilde er graag heen en had het speciaal bewaard voor als Denise er zou zijn. We gingen samen met Fitri, Eta en Tri. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen te omschrijven hoe een kermis hier is… Van een afstandje (en op de foto’s) ziet het er gezellig en kleurrijk uit. Dat was het ook, maar: de attracties zijn allemaal mega verroest en verrot. In Nederland zou hier NOOIT iemand in gaan. Het leken allemaal honderd jaar oude attracties overgenomen uit Europa waar ze allang zijn afgeschreven maar hier met een luide generator nog voldoen. Denise en ik hebben lang getwijfeld of we wel echt in het mini reuzenrad moesten stappen…
Ik hakte de knoop door: gewoon doen! Niet bij nadenken.

Ik ging met Eta en Tri en Denise samen met Fitri om het gewicht te verdelen. Het uitzicht was best leuk maar het gekraak was toch best spannend! Toen zelfs de local girls na een aantal rondjes het niet helemaal meer vertrouwden, gaven we maar aan dat we er uit wilden. Op naar de spelletjes. Geen machines en apparaten maar allemaal creatieve oplossingen en handgemaakte spellen van kosteloos materiaal. Die trouwens bijna allemaal op hetzelfde neerkwamen: met iets gooien of op iets mikken waarmee je een prijs kunt winnen. Neeeee, geen zachte knuffels of stoer speelgoed. Hier kun je plastic bekers winnen, plastic bordjes of afwasmiddel en als je geluk hebt een emmertje om mee te douchen.

Toen we alles hadden overleefd hebben ter afsluiting gebakken banaan gegeten met chocoladesaus. Mmm, dat is dan wel weer iets wat ik in Nederland op de kermis graag terug zou willen zien.

Op dinsdag was het voor mij werken en Denise werd door mijn vrienden op verkenning meegenomen in Bukit Lawang. We hebben met z’n allen avond gegeten en daarna moest ik lesgeven aan de mannen van Sumeco. Hier maakte Denise kennis met de huiselijke King Cobra en mijn maten hier.

Op woensdag en donderdag gingen we jungle trekken. Maar omdat dit zo een unieke en uitgebreide ervaring an sich is, wil ik hier graag een apart artikel over schrijven. Dus helaas pindakaas voor nu – de Orang Oetan foto’s komen later 😉

Na ons jungle-avontuur was het alweer de laatste dag samen in Bukit Lawang. Op vrijdag is altijd de grote marktdag dus dat was bestemming nummer één die ochtend. We wandelden van de Trust naar de markt en namen expres een route door een klein (armer) dorpje heen.

Op de vrijdagmarkt wordt ook rubber verkocht. (En dat ruik je goed – stank!) Voordat de palmolie alles overnam, gaven rubberplantages het voornaamste inkomen. Nu is dat helaas niet meer zo. De prijzen zijn enorm gezakt en het levert dus niet meer voldoende op om van te kunnen leven.
Naast rubber wordt op de vrijdagmarkt veel fruit en groente verkocht, vis, kleding en gereedschap. Tussendoor vind je standjes met lekkernijen als Tjendol en Banana Goreng.

We kochten fruit, Tjendol en Banana Goreng en namen een tuk-tuk terug.

Van de tuk-tuk over op de scooter want we hadden afgesproken met Jero en Edi om naar Landak River te gaan. Een andere serene rustgevende plek waar je kunt zwemmen en chillen. Onderweg nog even de toerist uithangen bij een selfie-spot.

Het was een perfecte middag om de dagen samen mee af te sluiten. Iedereen deed een beetje zijn eigen ding (Edi ving een vis met een speer), we hadden onderling wat goede gesprekken en we haalden de verse herinnering op van de afgelopen dagen.

We dachten dat dit het afscheid zou zijn en dus maakten we nog een paar selfies die ik zelf erg leuk vind geworden.

Maar op het moment dat Jeri en Edi hoorden dat Denise in HET luxe hotel in Medan zou slapen, wilden ze dolgraag mee met de auto om haar daar af te zetten en HET hotel van Medan te kunnen zien. In eerste instantie had ik niet zoveel zin om wéér met de auto die lange vermoeiende reis heen en terug te maken. Maar wat extra uurtjes met Denise samen en om de jongens een plezier te doen stemde ik toch mee in.

Onderweg hebben we gelachen, gezongen en Jeri heeft geslapen 😉
Na een tussenstop voor avondeten stopte de auto voor het JW Marriot Hotel in Medan. Tot mijn grote verbazing mochten we met Denise mee naar haar kamer op de 27ste verdieping. Vanaf dat moment was ik zo blij dat ik toch was meegegaan: we hebben zoooo veel lol gehad op de hotelkamer van Denise!

Denise en ik hebben vooral helemaal krom gelegen van het lachen om de reacties van Edi en Jeri op alles. De lift was voor hun al een heel spannend en nieuwe ervaring. Maar hun reactie op de lichten in de kasten en het uitzicht was goud waard! Zodra ze in de kamer kwamen, zaten ze zo ongeveer vastgeplakt tegen het raam voor het nachtelijke uitzicht.

Toen ze een beetje bijgekomen waren van de eerste indrukken, ontdekten ze de badkamer en het bed.

Ik voelde me weer even kind en opende een kussengevecht! Maar ik denk dat ik het allerhardst gelachen heb toen Jeri en Edi het kijkgat in de deur ontdekten: de een ging voor de deur staan end e ander keek door het kijkgaatje. Ze hadden de grootste lol om zoiets simpels!! Ik pieste bijna in mijn broek tot dat Jeri en Edi per ongeluk op de bel drukten. Ze raakten helemaal in paniek omdat ze het geluid van een deurbel niet kennen en dachten dat het een brand- of aardbevingsalarm was!! Denise en ik vielen huilend van het lachen op de grond maar moesten tegelijkertijd uitleggen wat een deurbel is! Zelfs nu ik dit schrijf, betrap ik mezelf erop dat ik amper mijn lach in kan houden als ik daar aan terug denk. HI-LA-RISCH!!!

Tot slot lieten we de fitnessruimte zien. Het was al laat dus er was verder niemand. Jeri en Edi wilden alles proberen en wij lieten ze zien hoe het moet. Ook dit leverde veel gelach op. (De volgende dag vroegen ze zich af waarom al hun spieren pijn deden, haha!)

En toen was het echt tijd voor een laatste foto en ons afscheid.

Lieve Denise, ik vond het heel erg leuk dat je hier was! We gaan vast nog eens samen terug 🙂

Ik kijk er nu al naar uit om ons jungle-avontuur te posten. Next week!!!