Vanuit Warrnambool gaf ik de Great Ocean Road een staartje en verkende ik de omgeving daar.

Ik reed naar Port Fairy, Portland and Cape Bridgewater wat mijn persoonlijke eindstreep van de Great Ocean Road zou zijn.

Het was een lang en vrij saai stuk rijden alhoewel ik denk dat ik verwend was geraakt door de constant mooie uitzichten die ik op de andere dagen had gehad.

Port Fairy wilde ik graag zien omdat het een relatief klein, schattig, oud vissersdorpje is. Ik plande het in als langere tussenstop waar ik ging wandelen en lunchen.

Ook ik vond het een schattig dorpje. Het was net het Volendam van Australië 😉
Wat me opviel is dat er veel watervogels waren. Sowieso heb ik in Australië zo ontzettend veel mooie vogels gezien. Vogels waarvoor we in Nederland naar de dierentuin gaan of in een kooi houden, vliegen hier vrolijk rond en brengen allerlei zanggeluiden met zich mee. Echt waar: het was één van de eerste dingen die me opvielen in Australië!

En wat eet je in een haven: Juist! Vis! In dit geval Fish and Chips. Alleen bestelde ik de fish zonder de chips, haha.

Na mijn lunch reed ik verder naar Cape Bridgewater. Ik zag er eigenlijk een beetje tegenop omdat het zo bewolkt was en aan de kust ook hard waaide. Daar had ik gewoon niet zoveel zin in. Maar mijn aandacht ging uit naar wat ik telkens op kaartjes zag staan van deze omgeving namelijk Blowholes. Ik dacht dat er misschien net als in Ijsland geisers zouden zijn. Op internet kon ik er niet echt iets over vinden dus moest ik het toch echt zelf uitvinden.

Nou, en toen kwam ik dus eindelijk bij die ‘Blowholes’ in Cape Bridgewater. Bleek de uitkijkplek zo te heten omdat je in de juiste tijd van het jaar daar walvissen kan spotten, zoals op heel veel plekken langs de kust! Je herkent de walvissen altijd aan het water wat ze uitspuiten, vandaar de naam. Dus niet echt spectaculair…

Ik liep wat verder, ontdekte een wandelpad en kwam in weer een heel ander soort landschap terecht. Op een informatiebord was te lezen dat ik op een bijzonder stuk kust wandelde. Het behoort tot de grootste vulkanische vlaktes op aarde die gevormd zijn door lava, wind en as.

Op het punt waar ik niet meer verder kon, drong het tot me door dat DIT HET eindpunt van mijn Great Ocean Road was. En op dat moment, zomaar uit het niets, brak de zon ineens door! Dat voelde echt als een groot cadeau! Op zulke momenten denk ik: “Dankjewel, lieve papa!”.

Met de zon op mijn bol (die heet is zodra die doorbreekt), liep ik terug naar mijn auto. Onderweg had ik het liedje van The Police in mijn hoofd: Walking on the Moon! Als je ziet in de video waar ik liep, begrijp je vast wel waarom 😉

Op de (terug)weg naar Portland was het somber ogende strand waar ik eerder stond, veranderd in een zomers plaatje.

Portland zelf vond ik minder interessant. Misschien omdat ik eigenlijk al moe was van al dat gereis. Begrijp me goed: ik was het niet zat – dat nooit! Maar ik had deze dag al aardig wat kilometers erop zitten, veel gelopen en bekeken en op zeker moment zeiden mijn hersens in Portland dat het voor vandaag goed was.

De volgende dag was mijn geluksdag. Ik wilde namelijk al de hele tijd zo graag een slang of koala in het wild zien. Ik bezocht een beschermd natuurgebied ‘Tower Hill Wildlife Reserve’ wat bestaat uit een aantal uitgedoofde vulkanen waarvan de kraters in meren zijn veranderd. Daar spotte ik een walibi, emoes, een koala én twee slangen!!!

Dat ik de slangen zag, heb ik te danken aan een meid die ik tijdens het wandelen ontmoette: Justine. We raakten aan de praat en op het moment dat ik zei dat ik zo graag een slang wilde zien, vertelde ze dat er net ergens twee slangen waren gespot. Ze bracht me naar de plek waar dat ongeveer was en BINGO! Het waren twee Copperhead Snakes. Die zijn uiterst giftig én nog eens zeldzaam ook. Het waren er twee in elkaar verstrengeld (misschien waren ze aan het paren!) maar op het moment dat ik vooroverboog om een goede foto te maken, verdween een van de twee in de struiken. Dat is te zien op de laatste foto hierboven. Ik ben vooral erg trots op deze foto:

Prachtig beest, toch!
Justine en ik hebben de rest van de wandeltracks samen afgelegd. Dat was erg gezellig. Ik vind het echt leuk om p die manier nieuwe mensen te leren kennen.

Toen de laatste dag aanbrak die ik had vóór de terugreis, was het wederom bewolkt. Ik had een stranddag gepland, maar skipte dat idee. In plaats daarvan ging ik op zoek naar de Hopkin Falls. In de hoop dat deze waterval niet ook heel uitgedroogd zou zijn…

Zoals je ziet was het allemaal wel mooi om te zien, maar niet echt uitnodigend om erbij te gaan liggen met een goed boek. De laatste foto van de kunst die je hier ziet is gemaakt door Aboriginals. Het is een kaart van Australië. Ik vind het kleurgebruik heel erg gaaf.

Tijd om terug te gaan naar Avenel, Melbourne waar mijn nichtje woont. Wel grappig eigenlijk dat ik de hele Great Ocean Road nog eens zou rijden maar dan de andere kant op en in één dag.

Op de heenweg had ik alle uitkijkspots bekeken op eentje na. Die kon ik dus meepikken op de route terug. Ik ben blij dat ik dat deed want dit had ik niet willen missen!

Als je zo lang en veel in de auto zit, is muziek voor mij toch echt wel heel erg belangrijk. Gelukkig kon ik via Bluetooth luisteren naar mijn eigen playlists. In de volgende video krijgen jullie een indruk van hoe ik dan achter het stuur zit… haha!

Heerlijk ontspannen op het strand!

En dan toch echt echt echt de allerlaatste kilometers van mijn Great Ocean Road.
Dit stond hoog op mijn ‘Buckit list‘ maar ik zou het zo nog een keer doen. Wat een geweldige ervaring!!! LOVED IT!