Op deze dagen beleefde ik de absolute hoogtepunten van mijn Great Ocean Road. Figuurlijk én letterlijk!

Van Apollo Bay naar mijn volgende verblijf in Princetown kwam ik door een stukje regenwoud, was ik op het één na zuidelijkste punt van het Australische vaste land en zag ik veel famous lookouts langs de kust.

Maar om gelijk met een spoiler te beginnen: het toppunt was honderd procent zeker mijn helikoptervlucht boven de 12 Apostles langs.

First things first: Great Otway National Park. Ik noem het in de onderstaande video in eerste instantie een bos, maar dit was dus een serieus stukje regenwoud. Ik vond het een hele kalmerende omgeving. En weer verbazingwekkend rustig voor zo een mooie plek waar ik eerlijk gezegd geen idee van had dat ik dit in Australië zou kunnen aantreffen.

Ik heb echt veel mooie foto’s kunnen schieten. Ik zou ze bijna willen verkopen zodat iemand ze kan gebruiken voor een poster of een stukje behang. So let me know if your interested, haha! 😉

Picked your favourite yet? No? Well, here is some more!

Door naar Cape Otway Lightstation. Zuidelijker dan dit punt ging ik niet komen. Wonderbaarlijk hoe snel de natuurlijke omgeving veranderd als je wat tientallen kilometers rijdt. Disclaimer: in de video dacht ik nog dat dit het meest zuidelijke punt van Australië is (verkeerd geïnformeerd)… 

De vuurtoren heeft nog steeds zijn functie en ook leeft er nog steeds een familie als ‘lightkeepers‘. Zij zorgen ervoor dat alles blijft werken en dat de juiste signalen worden doorgegeven. Vroeger ging dat met vlaggen en een telegramapparaat die morse code verzond. Dit zie en hoor je in het filmpje hieronder. Vlakbij de vuurtoren was het originele voorouderhuis van de familie als museum ingericht. Omdat het ver weg was van alles kregen de kinderen thuis onderwijs.

Mocht je het willen proberen, kun je deze berichten (rechtsonder) proberen te ontcijferen:

De vuurtoren zelf staat op het uiterste landpuntje en kun je van binnen bekijken. Als je de traptreden omhoog neemt, kom je uit in de kop van de vuurtoren waar je het balkonnetje rondom op kan. Best een leuk uitzicht en interessant om te zien.

Nadat ik mijn lunch nuttigde bij de vuurtoren, heb ik het terrein verder verkend. Het heeft een rijkelijke geschiedenis. Naast de ‘vuurtorenfamilie’ kent dit stuk land een belangrijke rol in de Tweede Wereldoorlog bij het bestrijden van zeemijnen en vijandelijke onderzeeërs. Maar vóór al dat was het een belangrijk en ‘heilig’stuk land van de Aboriginals. Daar waren ook nog sporen van.

Tijdens het wandelen kwam ik onverwacht een Australisch dier tegen. Check de video om te zien over welk dier ik het heb.

Toen ik uitgekeken was op Cape Otway reed ik naar Princetown om alvast in te checken. Ik kon nog iets van 60 km rijden op mijn tank en mijn navigatie gaf aan dat het 40 km verderop was. Tanken zou dus geen overbodige luxe zijn. Ik kwam langs een bord waar op stond dat er na 27 km en benzinestation zou zijn. Nou, die ben ik dus nooit tegengekomen! En omdat de weg nogal kronkelend en heuvelachtig was, ging mijn tank sneller leeg dan dat ik de kilometers eraf reed… Oepsie!!! Toen zat ik toch iets minder ontspannen achter het stuur kan ik je vertellen! Gelukkig haalde ik het wel naar mijn slaapplaats in Princetown met nog maar voor 16 kilometer op de tank. Ik heb gelijk gevraagd waar het dichtstbijzijnde benzinestation was: ongeveer 15 á 20 minuten rijden in Port Campbell. Dat was echt kielekiele! Maar ik heb het gered, op het nippertje!

Mijn plan was om bij zonsondergang naar de 12 Apostles te gaan omdat ze dan (en bij zonsopkomst) het mooist zouden zijn. Wachten tot de zon onder ging, deed ik op een strandje aan een baai in het stadje Port Campbell.

En toen was het eindelijk zover: ik ging ze zien! En ja, het was één en al prachtplaat!

Een stukje verderop kon je het strand op bij de zogenoemde “Gibson Steps”. Dit deed ik dan ook en met mijn blote voeten daar in het zand besloot ik dat ik de volgende ochtend graag bij zonsopgang terug wilde komen op deze plek omdat me dat zeker de moeite waard leek!

Langzaam ging de zon onder en iedere paar minuten dacht ik wel: Ja, nu zijn de kleuren en het licht het mooist. Zo heb ik wel een stuk of honderd foto’s gemaakt, haha! Hieronder mijn favorieten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De volgende ochtend ben ik heel vroeg opgestaan (05.30 u)…

 

Tja, de zon bleef toch echt achter de wolken. Maar ik was er nu eenmaal en wilde er toch iets uithalen dus deed ik een ‘fotoshoot’ met de zelfontspanner van mijn camera. Je moet jezelf een beetje vermaken, of niet dan?!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ondanks dat de zon niet doorbrak, is en blijft het een mooie omgeving.

Vlakbij is ook de Loch Ard Gorge. Deze plek kent het waargebeurde verhaal van een schip met dezelfde naam. Het schip verging hier voor de kust doordat het op de rotsen klapte. Alle 54 mensen aan boord kwamen om het leven op 2 na. Een man en een vrouw. De man spoelde gewond aan op het strand na dagen dobberen op zee zonder eten en drinken. Hij sleepte zichzelf verder het strand op toen hij plotseling een vrouw hoorde jammeren. In de baai dreef op een stuk hout de vrouw die het had overleefd. De man twijfelde geen moment en ging opnieuw de zee in om de vrouw te redden. Zij was er ernstig aan toe. Hij droeg haar de grot in die in de baai aan het strand zit en verzorgde haar zo goed mogelijk. Op die plek zijn ze gevonden door een local die hulp haalde. Helaas zit er verder geen romantisch einde aan: de twee overlevende zijn ieder hun eigen weg gegaan na hun redding. Maar toch een mooi verhaal, vind ik.

Voor deze vierde dag had ik grootse plannen. Naast het vroege opstaan om de 12 Apostles bij zonsopkomst te zien, wilde ik heel erg graag een helikotervlucht maken rondom de kust van Port Campbell. Maar net als het plan om de Apostles bij zonsopgang te zien, viel ook dit plan in duigen door het weer…

 

Ik besloot verder te rijden en eventueel op mijn terugweg het nog een keer te proberen. Na ongeveer twee uur rijden brak opeens de zon door. Ik ben omgekeerd en terug gereden! En ja hoor: Gelukt! I Did it! My helicopter ride!!!

Ik zou hier een hele rits aan positieve bijvoeglijke naamwoorden kunnen typen. Want dit was zo onwijs MEGA VET!

Wat ik behalve het vliegen zelf en het spectaculaire uitzicht verder leuk vond, is dat ik vanaf boven alle bijzondere look-outs zag die ik daarna ook nog met de auto en lopend allemaal ben langs gegaan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een paar van mijn mooiste foto’s (fotograferen was nog knap lastig vanuit de helikopter):

Zoals ik al zei, heb ik de rest van de dag iedere keer een paar kilometer gereden, gestopt op een parkeerplaats, gelopen naar een uitkijkpunt, gekeken en genoten, foto gemaakt en dan weer terug de auto in, enzovoort enzovoort. Op de een of andere manier werd het ook echt niet saai om iedere keer weer een ander stuk rotsformatie te zien waar de golven maar al te graag tegenaan klotsen.

Op één uitkijkplekje na heb k ze allemaal gezien. Zoals je ziet op de laatste twee foto’s begon de bewolking weer toe te nemen dus sloeg ik laatste over en heb ik het officiële laatste stuk van The Great Ocean Road gereden die eindigt in Warrnambool. In deze wat grotere stad wilde ik vier nachten blijven en dat als basis gebruiken om in de omgeving en verder nog een beetje de toerist uit te hangen.

Maar daarover vertel ik jullie de volgende keer!